شاگردی نزد پسرم

 علی نازنینم! این روزها که می گذرد برایم شیرینی دلپذیری دارد. چه چیزها که از تو کوچولوی دلنشینم یاد می گیرم! از تو آموخته ام که : اگرچه شبی را با کم خوابی سر کرده باشم (مثل دیشب که تا صبح نزاشتی خواب راحتی برم)، باز هم صبح که شد می توانم به روی دنیا بخندم. اگر دیگران من را به حال خودم رها کردند، زار نزنم و با هر چه که اطرافم هست شاد باشم. اینکه اگر کسی آزارم داد اعتراض کنم و حقم را از او بگیرم! اما دلم همچو آینه صاف باشد و بی هیچ کینه ای، اگر رفع اختلاف شد به او بخندم! و و عاقبت اینکه زمانی که در کنار عزیزانم و در امنیت هستم و زمانی که گرسنه و خسته نیستم و می دانم که انسانهایی اطرافم هم خوشحالند، حتی اگر از دارایی دنیا چیزی نداشته باشم کاملا احساس خرسندی و خوشبختی بکنم و برای شاد بودن دنبال دلیل دیگری نگردم (این همان نکته ای است که گاهی که در آغوشم می گیرمت در چشمهای زیبایت می خوانم). پسرم اصول اخلاقی کودکانه ات را تو با خود از بهشت فرازمینی ات آورده ای، و من هیچ از این که مدام شاگردی ات را بکنم و فلسفه و حقیقت زندگی را درک کنم سیر نمی شوم!