بهشت زیر پای مادران

چقدر این واژه مادر برایم عجیب و  غریب شده است هرچند که امسال بیش از هر سال با آن قریبم.شاید اطلاق این واژه یعنی اطلاق جمیع احساسات متضاد در  یک زن...برای من تنبل ،خودخواه از خود راضی، مادر شدن یک مرحله از زندگیم  نبود یک تحول و جهش بود مثل تبدیل کرم ابریشم به پروانه و بلکه بیشتر ...

این چند ماهی که گذشت به اندازه تمام عمرم و بلکه بیشتر بوسیدم،خندیدم،،ترسیدم،مهر ورزیدم،درد کشیدم،شاد شدم،خدا را شکر کردم،لبریز شدم از شوق،شبها را احیا گرفتم،کابوس دیدم،رویا دیدم،امید داشتم،تصمیم گرفتم،صبر کردم،حرص خوردم،خسته شدم،از روی میل و اجبار خوردم و...

زنها راحت بهشتی می شوند...کافیست خدایشان و همسرانشان و فرزندانشان را دوست داشته باشند...کافیست همان باشند که هستند.

مادر شدن تمرین صبر است،خط کشیدن روی خودخواهی هایی است که با سالها تهذیب نفس هم  نصیبتان نمی شود...مادر شدن یک دوره کامل تربیتی است که خدا به ما هدیه می کند...برای تمام زنهای عالم دعا میکنم که بهشت زیر پایشان باد